'Een baan met vrijheid, die je leven verrijkt'
Gabby is Psychosociaal hulpverlener bij ORO
Ze zijn psychosociaal hulpverlener bij ORO. Gabby Gilsing en Petra van den Heuvel vertellen graag waarom ze vinden dat ze zo’n geweldige baan hebben. Enthousiast praten ze over de uitdagingen, de onverwachte situaties, de afwisseling, de dankbaarheid die ze ervaren en het fijne van het werken in een wijkteam en een PSH vakteam. Een van de cliënten, Christel (64), wil ook vertellen hoe de psychosociale hulp in haar leven terechtkwam en hoe ze die ervaart.
Aan tafel in de woning van Christel vertelt ze haar verhaal. Een verhaal over een donkere periode in haar leven. “Ik was voor mijn klachten onder behandeling bij de psychiater in de GGZ. Ik was depressief, had angsten, ik was onzeker. Dacht dat mensen me raar vonden. Die zware gedachten, die wens je niemand toe.”
Omdat Christel gebaat zou zijn bij meer gestructureerde en praktische hulp in de thuissituatie, kwam ORO zo’n drie jaar geleden in beeld. Ambulante begeleiding werd opgestart, al snel werd duidelijk dat er meer inzet nodig was op het gebied van het psychisch welzijn. Psychosociaal hulpverlener Gabby ging op bezoek bij Christel en zo begon de hulpverlening. Gabby: “Je begint met het opbouwen van een relatie. Luisteren. Wie ben jij, wat wil je, waar heb je hulp bij nodig? En: kan ik die hulp geven of moet ik naar een collega of naar een andere vorm van hulpverlening? Bij Christel werd het vrij snel duidelijk dat bepaalde negatieve gedachtes bij haar ziektebeeld horen. Die krijgen we niet weg, dus dat vergt eerst een acceptatie- en rouwproces, maar vervolgens kunnen we wel op zoek naar manieren om er zo goed mogelijk mee om te gaan.”
Kracht en kwetsbaarheid
Om de problematiek van Christel voor haarzelf in beeld te krijgen, werkte Gabby met de Yucelmethode. Gabby: “Met blokjes en balkjes laat je de relatie zien tussen de kracht en de kwetsbaarheid. Waar heb je steun aan, wat belemmert je, waar kunnen we aan werken? Het geeft inzicht.” Christel: “Ik zag dat ik best het nodige had waarop ik terug kon vallen. Ik ben een doorzetter, ORO kon me helpen en ik heb mensen in de buurt en in mijn netwerk waarbij ik terecht kan. We hebben ook gewerkt aan de last die op mijn schouders rustte. Die wilde ik verminderen, bijvoorbeeld door mijn onzekerheid aan te pakken. Hoe? Ik heb geleerd waar mijn grenzen liggen en hoe ik deze aan kan geven. Ik had bijvoorbeeld een vriendin, die uiteindelijk geen echte vriendin bleek te zijn. Ze maakte gebruik van mij. Ik heb dat met haar besproken en sindsdien zie ik ze niet meer. Ik heb daar mijn eigen grenzen gesteld en dat gaf achteraf een heel goed gevoel.”
Samen zoeken
“Het werk als psychosociaal hulpverlener verrijkt mijn leven”, zegt Petra. “Het samen zoeken naar de vraag achter de vraag. Het feit dat je, naarmate je langer bij een cliënt komt, de puzzel steeds beter kunt leggen en dat je, vaak samen met naasten, successen bereikt. Je helpt mensen met het opbouwen van een stabieler leven, met het maken van keuzes en met het (terug)vinden van een stukje eigen regie. Dat is mooi. Ook omdat je werkt met mensen die anders, veel meer het beste in de praktijk leren. Wij komen in die praktijk. Wij zien de thuissituatie, wij zijn dichtbij. Juist dát aspect maakt het zo mooi.”
Psychosociale hulpverlening wordt vaak ingezet naast een praktisch pedagogisch gezinsbegeleider. Ter ondersteuning van processen waar ouders mee te maken kunnen krijgen. Thema’s als omgaan met een beperking binnen het gezin, acceptatie, rouw en loslaten. Door systemisch te werken en het inzetten van driehoekskunde worden krachten benut om het systeem te versterken.
Tóch gelukt
Terug naar Christel. Die het moeilijk vond om een bepaald moment afscheid te moeten nemen van haar psychiater. “Dat wilde ik niet, maar ik heb geleerd dat ik het tóch zelf kan”, zegt ze trots. “Zonder ORO zou dat niet gelukt zijn, maar ik vind het wel fijn.” En omdat een succes gevierd moet worden, haalde Christel, toen dat traject was afgesloten, iets lekkers in huis. Gabby: “Die dankbaarheid, dat kleine gebaar, dat maakt ons werk ook heel bijzonder.”
Inmiddels is besloten dat de hulp aan Christel in de huidige vorm blijft bestaan. Een keer in de week komt Gabby op bezoek. “We voorkomen op deze manier dat Christel gebruik moet maken van zwaardere (GGZ-)zorg én we kijken natuurlijk ook of een volgende stap, in dit geval naar reguliere ambulante begeleiding, gezet kan worden, maar dat is nog niet aan de orde”, zegt Gabby. “Christel kan de signalen die wijzen op een negatieve gedachtestroom inmiddels wat beter herkennen en ze weet welke stappen ze kan zetten op het moment dat ze toch tot haar door weten te dringen.”
Supermooie baan
Voor Gabby en Petra is Christel slechts één van de cliënten die ze begeleiden. In hun caseload zitten ook cliënten met vragen op het gebied van traumaverwerking, verslaving, borderline-gerelateerde klachten, en suïcidaal gedrag. “Zwaar? Het is wel uitdagend, ja”, vindt Petra. “Er is veel ruimte voor eigen initiatief en je beheert je eigen agenda. Je werkt vaak individueel, maar weet ook op tijd te schakelen met collega’s. Deze samenwerking is erg belangrijk. We kennen elkaars casuïstiek waardoor het makkelijk is om even te bellen en te sparren. Ook als je bij een cliënt weg gaat met een vervelend gevoel. Is dit wel veilig? Je moet cliënten de ruimte durven geven, maar in dit geval? Dan is het fijn om even te overleggen. Moet ik straks toch even bellen om te kijken hoe het gaat, moet ik een extra afspraak plannen? Of juist niet? We pakken ook vaak samen een casus op en we bekijken altijd of we in- of externe hulp of expertise moet inroepen. Die samenwerking in de wijk, met huisarts, scholen, GGZ, ouderenorganisaties, noem maar op; dat is een belangrijk onderdeel van ons werk. Samen kijken hoe we mensen als Christel zo goed mogelijk op de rails kunnen krijgen en houden. Écht, wij hebben een supermooie baan!”
Collega's vertellen
