'Aansluiten is het toverwoord'
Suzanne is ambulant begeleider in Deurne
Wat maakt ambulante begeleiding zo leuk?
Ja, wat niet? Ik krijg een casus van onze coördinator en als het bij me past, zeg ik ja. Dan ga ik kijken wat ik kan betekenen. Zo krijg ik cliënten die bij me passen en heb toch steeds een compleet andere rol. Mijn jongste cliënt is zes en de oudste zestig. Vandaag ben ik een soort klasse-assistent. Ik ondersteun een jongetje met downsyndroom op een reguliere school. En morgen ben ik bij een zelfstandige oudere dame. Samen kijken we de post en maken we een wandeling.
Wat is supportgericht werken voor jou?
Een hele week lang met een cliënt songfestival liedjes luisteren om vertrouwen te winnen. Aansluiten is het toverwoord. Kijken wat iemand goed kan en leuk vindt. De ingang die je krijgt aangeboden benutten. Als er eenmaal vertrouwen is, kunnen we voorzichtig aan de slag met de hulpvraag. We bepalen niet meer voor de cliënten wat goed voor hen is. Dat was 17 jaar geleden -ik werkte toen in de dagbesteding-wel anders. Zwemmen op het programma? Hup, iedereen moest mee. Het kostte veel energie om degenen dieer geen zin in hadden te motiveren. Dan zat je er al doorheen voordat je bij het zwembad aankwam! Dat was voor niemand goed. Wie nu niet wil zwemmen krijgt gewoon iets anders aangeboden.
Op welke momenten ervaar jij werkgeluk?
Resultaten zijn top, maar ik haal mijn werkgeluk meer uit het proces ernaartoe. Als ik aan een casus begin is het eerst rustig ontdekken wat ik kan betekenen. Een kwartiertje wandelen met een meisje om haar moeder wat ruimte te geven, lijkt een druppel op een gloeiende plaat. Maar als het lukt om steeds meer ruimte voor mama te creëren zodat zij kan herstellen van burn-out, zie je hoe belangrijk het is.
Collega's vertellen
