'Even reflecteren en dan de spanning weer op kúnnen zoeken'
Esther is Zorgcoördinator Complex Gedrag
Voor mij moet het ingewikkeld zijn, dan wordt het leuk. Ik heb avontuur nodig, niet altijd weten wat er gaat komen, maar daar wel nieuwsgierig naar zijn. Ik zoek die prikkels, ben leergierig.
En dat is niet altijd even makkelijk voor mezelf. Elke keer weer wordt me die spiegel voor gehouden. Zo ook met Pieter. Als er iets niet klopt voor hem, dan pakt hij me bij de armen en knijpt hij me met zijn nagels in mijn huid tot bloedens toe. Dan maakt hij hoge geluiden en zegt heel zijn aura ‘gevaar!’. En dat vóel je zelf natuurlijk ook. Mijn stressniveau werd te hoog en ging niet omlaag. Ik liep op mijn tenen en dat voelde Pieter ook. Ik wilde eigenlijk niet meer naar binnen gaan, daar waar Pieter was. Toen heb ik moeten besluiten om even niet direct met Pieter te werken. Met het team hebben we gekeken wat wel kon: ik ben op de andere groep gaan staan, in dezelfde ruimte. Zo had ik toch indirect contact, zag ik wat er gebeurde. Na een paar weken was mijn spanning gezakt en kon ik weer met Pieter werken. Het gaat niet altijd goed. En dat is oké, dan ben je er als team voor elkaar.
Je moet echt zelfreflectie hebben. Weten dat je stresslevel te hoog is en daar op anticiperen. Ik had ook kunnen zeggen dat Pieter eruit moet, maar dat lost niets op. We moeten samen de cirkel doorbreken en er niet voor weg lopen. Het werken moeten weer leuk worden. Niet iedereen durft dat. Mensen hebben toch de drang om zich te bewijzen en durven niet te laten zien als ze zich ergens niet goed bij voelen. Daarvoor moet je best een drempel over. Je bent het zelf die moet aangeven dat het anders moet: in de spiegel durven kijken en daarna de spanning weer op dúrven zoeken.
Collega's vertellen
