'Het is geen trucje. Je moet jezelf zijn.'
Eric is Begeleider Complex Gedrag op Erf 8 in Deurne
Ruud woont in een appartement en heeft sinds vorig jaar dagbesteding bij ons. Een tijdje geleden vroeg hij 2 muntjes van de Honingpot om wat te drinken. Zo gezegd zo gedaan. Ruud kwam terug en wilde nóg een muntje. Voor een ijsje. Toen mijn collega zei dat we dat niet gingen doen, flipte hij. Hij begon met spullen te gooien en had binnen een half uur zijn tassen gepakt. “Ik ga!”. We weten dat hij dan naar het Rietven loopt en ja hoor; een kwartier later belden ze op. Ik zou die dag met Ruud werken en omdat mijn dienst net was begonnen liep ík naar het Rietven.
Het was een ongemakkelijke situatie: de dames daar wisten even niet wat ze moesten beginnen met Ruud die alleen maar voor de deur stond. Hij wilde niet naar binnen, hij wilde niets. “Bakje koffie drinken?” vroeg ik. “Nee”, zei Ruud resoluut. Ik ging tegen de auto hangen, maakte een geluidje ‘pok’ alsof er een deukje in zit. Ik ga er tegenaan staan en zeg “oeps! Met mijn dikke kont….!” Ruud begon te lachen, en het ijs was gebroken. Dat bakje koffie wilde hij nu wel.
Het is geen trucje. Je moet gewoon jezelf zijn. En anticiperen op de situatie. Op dat moment voelde ik dat ik een grap kon maken. En dan kunnen we er allebei echt om lachen.
Met Anne heb ik ook een goede band en een collega van dagbesteding zag dat. Ze vroeg aan me of ik tips voor haar had. Dat vind ik altijd lastig, want je moet het zelf doen, je kan dat niet aanleren. De enige tip die ik kon geven was dat het met Anne en mij goed gaat als we lachen en grapjes maken.
Die middag volgde mijn collega mijn tip op. Zegt Anne tegen haar: “wat doe jij raar?!” Het werkt dus niet om zomaar iets te proberen. Zij hebben daar een extra zintuig voor. Je moet gewoon jezelf zijn. Ook als ik een kutnacht heb gehad, dan zeg ik dat. Dan weten ze wat ze aan hebben. Bij mij is het ook niet altijd halleluja.
Collega's vertellen
