'Spijt? Nee, geen moment!'

Anne Pingen is ondersteunend begeleidster bij De Loop 6 op het Rijtven. Ze kwam als zij-instromer bij ORO terecht via het project Lefgozer.

Hoe ben je hier terecht gekomen, Anne?

“Ik heb lang in de logistiek gewerkt, maar ergens heb ik altijd wel de wens gehad om in de zorg te gaan werken. Toen ik hoorde over een leer- werktraject voor zij-instromers onder de naam Lefgozer, raakte ik heel erg geïnteresseerd en besloot ik de stap te maken. Inmiddels werk ik ruim een jaar bij ORO en ik ga nog een dag in de week naar school. Spijt? Nee, geen moment! Integendeel. Ik vind het super leuk.”

Je werkt in de intensieve zorg. Hoe ben je opgevangen door je team?

“Ik voelde me vanaf het eerste moment welkom. Het was een warm bad waarin ik terecht kwam. De eerste maanden heb ik wel als overweldigend ervaren. Er kwam heel veel op me af. Ik wist eigenlijk niets van de zorg, maar het team heeft me de kans gegeven om stapje voor stapje mee te doen en om rustig te leren. Het was die eerste maanden natuurlijk best pittig, maar de puzzelstukjes vielen toch al snel in elkaar. Ook nu nog blijf ik leren. Dat komt ook door de doelgroep. Die is zo bijzonder, zo interessant. Ik zie en leer elke dag weer iets nieuws.”

Leer je veel van je collega’s?

“Heel veel. We overleggen en praten veel met elkaar. Wat zie ik, welk signaal meen ik te zien, wat zie jij, wat gebeurt er als we dit doen? Er is altijd ruimte om daar samen over te praten. Die samenwerking is super waardevol.”

Waarom vind je deze doelgroep zo interessant?

“Omdat er veel meer mogelijk is dan op het eerste gezicht lijkt. De mensen kunnen niet praten en ze hebben bij alle dagelijkse handelingen onze hulp nodig. Ze zijn afhankelijk van ons. Aan de andere kant: veel mensen denken dat ‘niet praten’ ook ‘niet communiceren’ betekent, maar dat is absoluut niet waar. Deze mensen communiceren veel meer dan je denkt, alleen doen ze dat op een andere manier. Dat merk je pas als je een band met ze hebt opgebouwd. Als je de kleine signalen ziet: die lach of die frons, je hand die extra stevig wordt vastgehouden als je weg wilt lopen. Omdat die cliënt nog even bij je wil zijn. Communicatie is zoveel meer dan praten.”

Is er voldoende tijd om die band op te bouwen?

“Ja die is er. En dat moet ook. Anders kom je niet in contact. Onze cliënten leven in een ander, een rustiger tempo dan wij gewend zijn. Om écht in contact te komen, moeten we meegaan in dat tempo. We moeten afschakelen en ze persoonlijke aandacht geven, één-op-één. Laten zien dat we er zijn en dat we er op dat moment alleen voor deze cliënt zijn. Dat vraagt ook om een bepaalde rust en om geduld. Die persoonskenmerken zijn wel belangrijk, ja. Maar als je die hebt en als je er voor open staat, kun je echt een mooie en waardevolle band opbouwen met bijzondere mensen.”