'Zijn ze het er niet mee eens? Dan krijg je het te horen.'

Marleen werkt als begeleider met cliënten met een licht verstandelijke tot matig verstandelijke beperking.

Hoe ben je bij ORO terecht gekomen?

Ik wist eigenlijk van kinds af aan al dat ik in de gehandicaptenzorgwilde werken, omdat ik twee ooms heb met een verstandelijke beperking. Zij woonden op een locatie die later onderdeel werd van ORO. Het was een huis met ongeveer acht bewoners en ik vond het heel gezellig om daar te komen. Ik dacht al snel: ‘dit wil ik later ook’. Meteen na de middelbare school ben ik een opleiding gaan volgen en op mijn twintigste startte ik met werken bij ORO. Ik heb nooit een reden gehad om weg te gaan. Ik heb het hier altijd fijn gehad.

Hoe komt het dat je het hier zo fijn hebt?

Ik heb vaak helemaal niet het idee dat ik aan het werk ben. Ik vind het kei leuk met cliënten. Het is super gezellig. We dansen op K3, spelen spelletjes, kletsen samen. Soms komen cliënten overstuur thuis en weten ze het allemaal even niet meer. Dan help ik ze om hun hoofd leeg te maken en stappen ze weer vrolijk de deur uit. Dat zijn mooie momenten. Het klinkt cliché, maar ik krijg er zoveel voor terug. Je voelt de waardering, want die spreken cliënten uit. Het is fijn om ontvangen te worden met een knuffel en te horen ‘oh Marleen, wat leuk dat je er weer bent’. En als ze het ergens niet mee eens zijn, zeggen ze het ook. ‘Wat ben je nu weer aan het doen?’ krijg ik dan te horen. Deze cliënten vragen net iets meer van je, maar dat vind ik een leuke uitdaging.

Hoe ga je om met een doelgroep die zo divers is?

Je moet veelzijdig zijn en er af en toe in meegaan. Er is een bewoonster die niet graag vroeg naar bed gaat. Om 22:00 uur moet het stil zijn, omdat andere mensen willen slapen. Dan kan ik bij haar naar binnenlopen en zeggen ‘de muziek moet uit’, maar dan wordt ze boos. Daarom dans ik eerst nog een minuut met haar voor we samen de box uitzetten. Daarbij geef ik aan dat ik de muziek aanzet op haar iPad, zodat andere mensen er geen last van hebben. Dan is het voor haar goed en blijft ze rustig. Sommige cliënten lopen heel erg tegen hun beperking aan. Ze vinden het moeilijk om hun gevoelens te uiten en om hulp te vragen. Voor hen is het belangrijk dat ik er gewoon ben en doorvraag. Als ik merk dat ze niets willen zeggen, praat ik over wat er op televisie is en dan komt het vanzelf. Het zijn allemaal kleine dingen, maar door ze zo even te helpen, hebben zij weer een goede dag.

Direct naar vacatures  Lees meer over begeleiding wonen in de wijk