'Het geeft mij diepgang en het werk wordt breder'

Shu Lin Janssen is begeleidster op Heertgank 25 op Het Rijtven. Daarnaast is ze bijna klaar met haar opleiding tot verpleegkundige.

Je werkt hier nu twee jaar. Hoe ben je hier terecht gekomen?

“Ik heb eerst in de ouderenzorg gewerkt, maar wilde al langer als verpleegkundige aan de slag. En ik wilde sowieso mijn blik verruimen. Het ziekenhuis zag ik niet zitten omdat je daar maar heel vluchtig contact hebt met de patiënten. De gehandicaptenzorg kende ik niet zo goed, maar toen ik hier ging kijken wist ik meteen dat ik goed zat.”

Hoe ging dat in het begin? Was het wennen?

“Ja, heel erg. Je moet de cliënten echt leren kennen en daar is tijd voor nodig. Je moet je in deze mensen verdiepen. Wie zijn zij, wat is hun -medische- achtergrond, hoe ziet hun levensverhaal eruit? Je hebt gesprekken met je collega’s, met de naasten van de cliënt en je zet langzaam stapjes om in contact te komen.”

Wat voegt het verpleegkundige aspect toe, vind je?

“Het geeft mij wat meer diepgang en het werk wordt breder. Natuurlijk doe je de verpleegtechnische handelingen, maar het is veel meer dan dat. Ik leer bijvoorbeeld beter klinisch redeneren; hoe zit deze cliënt in elkaar, wat is er precies aan de hand? Bij deze cliënten moet je ‘klein kijken’. Waar komt die onrust vandaan, welke prikkels kunnen belemmerend of juist positief zijn? De verpleegkundige kennis helpt me bij het kijken en ook bij het overleggen met mijn collega’s.”

Jullie cliënten praten niet. Is dat niet extra lastig?

“Je moet soms extra je best doen om iemand te begrijpen, maar als je een vertrouwensband hebt opgebouwd gaat dat prima. Ik probeer de kwaliteit van leven zo hoog mogelijk te houden. Soms is dat gemakkelijk. Hier woont een cliënt die flink begint te schreeuwen als de spanning oploopt. Vaak is het dan voldoende om even met hem over het park te wandelen in zijn rolstoel. Of alleen maar buiten op het terras zitten. De wind voelen, de vogeltjes horen. Dan zie je de onrust en de spanning verdwijnen. Daar zijn geen woorden voor nodig.”

Is het werken in de intensieve zorg zwaar?

“Fysiek kan het best zwaar zijn, ja. We hebben wel tilliften en andere hulpmiddelen, maar ondanks dat is het soms zwaar. Mentaal? Ik ben iemand die moeilijk kan loslaten. Al vrij snel nadat ik hier gestart was maakte ik een overlijden van dichtbij mee. Dat vond ik lastig. Ik zie dit als een huis, waarin ik te gast ben. Ik mág voor deze mensen zorgen. Ze laten me toe. Als er dan iets heftigs gebeurt, dan heeft dat impact. Gelukkig kunnen we er in het team goed over praten. We helpen elkaar er doorheen. En, langzaam maar zeker, leer ik ook wel om beter los te laten.”

Is er ook aandacht voor zoiets als palliatieve zorg?

“Zeker! Daar is ORO heel ver mee. We realiseren ons dat palliatieve zorg veel meer is dan terminale zorg. Hoe bied je comfort, hoe ga je samen, als team én met de naasten, te werk in die laatste levensfase die nog best lang kan duren? Palliatieve zorg is erg interessant en het is goed dat daar veel aandacht voor is.”

Hoe zie jij je toekomst in deze sector?

“Ik wil me blijven ontwikkelen. Er valt nog zoveel te leren. Gelukkig wordt er binnen de organisatie goed meegedacht op dit gebied. Wat zijn je wensen, wat zou een plek kunnen zijn voor een volgende stap, welke opleidingen passen daarbij? Het is fijn dat er constructief en positief met je wordt meegedacht.”